خمبل و فنقول و فسقل

تلویزیون هر جا رو که نشون می ده، یا کلا هر عکسی که محمود می بینه، ازاصفهان و شیراز و آبشار بیشه گرفته....... تا...... کاخ سفید و آبشار نیاگارا و قطب جنوب!!!!!   این دیالوگ تکرار می شه: محمود: بابایی اینجا کجاست؟ بابایی: فلان جا محمود: یه روزی هم بریم اینجا بابایی: باشه، ایشالا         ...

اول امتحان می کنه ببینه صدای تبل توخالی می ده (رسیده س یا نه؟)   بعله حسابی رسیده س نوش جوووون ...

یکی راجع به این لُپا یه حرف بامزه ای می زد که متاسفانه نمیشه اینجا بنویسم فقط از لحاظ این که یادم نره، این پستو گذاشتم ...

بابایی میگه: در مورد رضا کلا 2 حالت وجود داره: - یا گشنه است - یا گشنه است !!!!! واقعا هم راست میگه.   نمونه ش عکس های زیره: طریقه ی صرف کردن پشمک: ابتدا به محض مشاهده ی پشمک، اونو به 2 نیم تقسیم می کنیم   و سپس همونطور که در عکس بعد مشاهده می کنید، در طُرفَه العینی ناپدیدش می کنیم. ...

البته نه اون عملی، بلکه این عملی از اونجایی که بعضی خاطرات حالت عملی داره و به این راحتی ها قابل نوشتن نیست و از اونجایی که حسرت بعضی از همین خاطراتتو میخورم که یادم رفته و از لذت مرورکردنشون در سالهای آینده محروم شدم، حالا فقط یه کد ازشون مینویسم که یادم بمونه: خواب و جفت کردن کفش خواب و صدای سرعتگیر (بابایی)

محمود هر وقت یه چیزی می گه قبول نمی کنم، وقتی میخواد اصرار کنه می گه: تو رو خدا به مرگم!   ...

محمود هر چی گیر میاره سوار میکنه رو هم بعد میگه این اختراع جدیدمه مواظب باشین خراب نشه یه جوری هم میزاره رو هم که عطسه میکنی، می ریزه پایین بعد بیا و درستش کن   حالا چه تو چه زمینه ای کاربرد دارن اینا، نمیدونم والا!!!!!! ...

بفرمائید ساندویچ کنترل! ...

دائیشی ها دارن تلویزیون تماشا می کنن (مک کوئین) می گم: قربونتون برم کوچولوهای من بعد محمود می گه: به من بگو متوسطِ من ! رضا کوچولوئه، من دیگه متوسط شدم   از لحاظ هیجان زده شدن محمود   بچه فیلمتو ببین! ...

به این پدر و پسر میگم حالا که اینقدر با هم سِت شدین، بیاین ازتون یه عکس خوشگل بندازم لبخند بزنید!   تو رو خدا لبخندا رو ببین یکی از یکی طبیعی تر!!!!!! ...